Hikaye -60-
"Çok konuşuyorsunuz!!"
Üç kızıldereli yaşlı bilge sessizliğin, sakinliğin, olgunluğun ve boş konuşmamanın ne kadar büyük nimet ve erdem olduğunu fark edip, bunu sürekli çevresine kendi kabile ve diğer kabillelere anlatmaya çalışmışlar....
Çok uzun seneler geçmiş, kimse onları anlamamış. Onlar anlatdıkça, yanlış anlaşılmışlar...
Az ve öz, özlü, "sessiz ve olgun" konuşmayı unuttuldu demişler hep. Kelimler canlı, ne konuşursanız, o size geri döner, açıkladıklarınız konuşduklarınız, yani DÜŞÜNDÜKLERÎNÎZ "sen", "seni" yapıyor! demişler...
En güzel "sen":
Sessiz/sakin/olgun/beklentisiz/benliksiz olandır!
Ve böyle olan, sözlerinden belli olur demişler...
Zaman içinde bazıları hiç konuşmamış, bazıları daha çok ve uzun bazıları da neredeyse ses tonu duyulmayacak kadar kısık... Anlaşılmamışlar!
Neyse...
Zaten çok yaşlı oldukları için: "...biz oldukça bunadık, size tam olarak hizmet edemiyoruz, biz yük olmayalım, şu büyük dağın tepesindeki mağara yakınlarda yaşamaya karar aldık. Sorun ihtiyâc olursa, ordayız!.."
Ve dediklere mekana yerleşmişler. Üçü bi arada oturmuş. Bilinçleri öyle "hiç" olmuş ki, zaman var mı yok, fark edemez hâle gelmişler.. Seneler geçmiş! Uzun seneler... Onlarca sene!
Nihâyet biri karşısındakine sormuş: "Nasılsın?"
Karşısındaki yaşlı bilge, gözlerine AK düşmüş, hemen yanıt yerine, neredeyse bir on sene sonra (!!) cevap vermiş: "Efendim?" (!)
Ve bu iki cümle konuşmadan tekrar onlarca sene sonra üçüncü bilge "sessizliğini" bozup demiş ki: "Çok konuşuyorsunuz!!"
?!
Druckversion